Ho Chi Minh City - Sai Gon

Na een korte nachtbus komen we aan in Ho Chi Minh City om 3 uur 's nachts. Zeker een uur vroeger dan gepland dus de chauf zal lekker door hebben gereden.
We pakken een taxi naar waar we de volgende nacht een bed hebben geboekt. Helaas had hij niet alvast een bedje vrij dus even door naar een ander hostel. Daar hetzelfde geval. Bij het derde hotel hebben ze wel een kamer voor ons en kunnen we gelukkig nog lekker een halve nacht slapen!
'S ochtends hebben we een heerlijk ontbijt bij een tentje middenin het backpackers district  en gaan we daarna de stad verkennen. Het is een heel andere stad en je hebt er een ander gevoel dan als je in Ha Noi bent. Ik vind Ho Chi Minh City (Sai Gon) meer een moderne wereldstad dan een typisch Vietnamese stad. 

We gaan, na een lekkere lunch en het bezoeken van het Notre Dam Cathedral, naar het War Remnants Museum. Dit museum heeft exhibities over de Amerikaanse oorlog, of zoals wij het noemen de Vietnamese oorlog.
Gewapend met GoPro en mobiel stap ik het terrein van het museum op. Buiten staan allemaal voertuigen gebruikt tijdens deze oorlog, denk aan tanks, vliegtuigen, helicopters. Erg gaaf om te zien. Maar dan loop je verder...
Aan de andere kant van het buiten terrein vind je de replica's van o.a. Tiger Cages, gevangeniscellen op Phu Quoc en Con Dao (de zuidelijke eilanden van Viet Nam), afbeeldingen van martel methodes en werktuigen en ga zo maar door. Het is verschrikkelijk om te zien wat mensen elkaar aan kunnen doen; er is geen groter monster dan de mens!

Als we het museum in gaan is er op de begane grond een hele vloer besteed aan protesten tegen de Amerikaans-Vietnamese oorlog. Pamfletten, foto's, schriften en ook portretfoto's van mensen die zichzelf bij overheidsgebouwen in brand hebben gestoken uit protest. Ja, want zo ver gingen deze protesten.
Voor mij te lang geleden, maar vele wat oudere die mijn blog lezen misschien een herinnering van vroeger.
Dat de protesten zo ver gingen snap ik als ik naar de tweede verdieping ga. Deze vloer heet War Crimes. 
Omdat er in de tijd van deze oorlog al camera's waren, is deze oorlog in beeld gebracht; wat het erg levendig maakt.
Voordat ik de exhibitie ruimte met voornamelijk foto's en teksten binnen stap zie ik een meisje flink huilen. Aan haar accent hoor ik dat ze Amerikaans is.
Nou.. ik bereid me voor.
Na 1 wand aan beelden van deze oorlog stop ik direct mn cameramateriaal weg. Dit is niet om foto's als souvenirs van je vakantie van te maken en de beelden staan toch wel in je geheugen gegriefd.
Ik maak alleen 3 foto's van tekst die ik heel typerend vind voor deze oorlog.
Meerdere malen sta ik mijn tranen weg te slikken. Foto's van strijd, martelen, verwoeste landschappen, mensen in doodsangst, lijken, moegestreden soldaten. Wat een wreedheid.

Na War Crimes kan je ook de effecten van Agent Orange bekijken. De chemicaliën die de Amerikanen veel gebruikte tijdens de oorlog in de hoop de Viet Cong (Noord Vietnamese leger) te kunnen vinden, hun tunnels en andere schuilplaatsen.
In het museum ligt de nadruk vooral op hoe slecht Amerika is geweest tijdens de oorlog. En dat is ook wel zo. Toch denk ik ook aan hoe het voor hen moet zijn geweest. In een vreemd land, tropisch klimaat, overal booby traps, Viet Cong die uit het niets opduiken en weer verdwijnen door middel van hun tunnels, Viet Cong die zich overdag gewoon als boeren gedeisd hielden en 's nachts hun soldatenpak weer aantrokken. Zijn alle boeren dan vijanden? Daar naast ook nog het feit dat de Amerikanen zij aan zij vochten met het Zuid Vietnamese leger maar die zien er precies hetzelfde uit als de vijand. Het is echt een verschrikkelijke tijd geweest voor alle partijen. 

Wat ik mooi vind aan de Vietnamezen is dat zij totaal geen wrok koesteren of negatief denken over de Amerikanen. Wat misschien wel logisch zou kunnen zijn?! Maar wat is geweest, dat is geweest en ze kijken nooit terug. Ze zijn blij dat de oorlog voorbij is! En ik denk dat ze daar heel goed aan doen want als ik nu kijk naar Viet Nam, is het een bruisend, modern land dat gigantisch aan het ontwikkelen is en welvarender is dan ik had verwacht voordat ik hier naar toe kwam (uiteraard met uitzonderingen daar).

Na deze beladen ochtend ontmoeten we een locale jongen: Rain, student toerisme. Hij geeft ons een rondleiding door HCMC en haar hoogte punten. 
Weer zijn de Franse invloeden erg te zien, maar dan is een moderne variant. In de omgeving van het operahuis lijkt het net alsof je op de Champs Elysee loopt in Parijs: dezelfde bouwstijl, dure winkels en een brede straat met aan de zijkant bomen. In HCMC zijn er trouwens veel minder bomen dan in Ha Noi; jammer!
De reden dat ik deze twee steden vergelijk is omdat ze beide hoofdsteden worden genoemd, Ha Noi van het Noorden en HCMC van het Zuiden. Ik merk dat Rain, onze gids, dit ook doet. Ook merk ik dat hij HCMC aanprijst en beter wilt laten lijken dan Ha Noi. Als je kijkt naar moderniteit dan is dit ook zo: skyscrapers overal! Maar.... doe mij maar Ha Noi!
Je merkt de rivaliteit tussen Noord en Zuid Vietnam dus toch nog wel vind ik. Als de lokale mensen spreken over HCMC dan wordt er vaak Sai Gon gezegd. Zo heette de stad voor de oorlog. Later werd dit Ho Chi Minh City, naar de eerste (Noord Vietnamese) President na de oorlog. 
Ik vraag me af of het benoemen van de steden (Sai Gon of HCMC) iets te maken heeft met het steunen van welke kant van het land?

Terug in ons hostel komen we een Nederlands meisje tegen en zij heeft afgesproken met 3 andere meiden in een rooftop bar. Een bar bovenop een hoog hotel waar je de skyline van HCMC kan zien.
Ontzettend leuke meiden, mooie bar en we zitten er dan ook een flinke tijd met wat heerlijke cocktails: top avond!

Onze tweede dag in HCMC gaan we naar de Cu Chi tunnels. De tunnels die de Viet Cong gebruikte in hun oorlog tegen alle vijanden, sinds ze deze hebben gegraven. Vijanden als China, Frankrijk en Amerika.
Erg interessant feitje: de ingangen van de tunnels zijn nooit gevonden, door niet 1 vijand!
Wederom erg indrukwekkend om te zien. De Viet Cong deden alles onder grond: leven (zelfs koken), vervoeren van oorlogsgoederen, creëeren van munitie en andere wapens. En dan te denken dat de tunnels 1.2 m hoog bij 80 cm breed zijn... afgewisseld in verschillende levels, met op alle levels kamers zoals bijvoorbeeld een keuken. De tunnels zijn bij elkaar 250 km lang. We hebben een stukje tunnel van 15m mogen doorkruipen. (Als je wilde in totaal 45m) Ik snap niet hoe zij dit hebben kunnen doen al die jaren, ook al zijn Vietnamezen relatief kleiner.

Deze geschiedenis is 1 van de redenen waarom ik heel graag naar Viet Nam wilde. Daarom, en ook omdat ik nu best een tijdje in de bus zit en niets te doen heb, deel ik het zo uitgebreid met jullie. Het heeft mijn reis nog meer waarde gegeven. 
Na de Cu Chi tunnels besluit ik de waarde van mn reis vast te leggen door een tatoeage te laten zetten: de buitenlijnen van een Vietnamese vrouw met een bloem. Op de bovenkant van mijn zij, dichtbij mijn hart want dat is ook waar deze reis diep geworteld zit. 

Nog 2 dagen Mekong Delta en 4 dagen Phu Quoc voor me, ik kan niet wachten!

Ho Chi Minh City - Sai Gon: emotioneel, waardevol, modern.