Phu Quoc

Yes eindelijk naar Phu Quoc! In Tam Coc had ik al besloten (en gelijk geboekt) dat ik toch wel naar Phu Quoc wilde. 
Eerst twijfelde ik omdat het eigenlijk alleen maar strand liggen is. Phu Quoc is het meest zuidelijke eiland van Viet Nam.
Maat steeds de nieuwe indrukken en spanningen van een nieuwe plek zijn best vermoeiend.
Lekker 4 dagen relaxen en op strand liggen was nog nooit zo aantrekkelijk!

Ik pak vanaf Ho Chi Minh City een vlucht en ik kom daar op 4 december aan om half 3: mijn laatste nieuwe plek voor ik weer naar huis ga: een bitter nasmaakje heeft het wel...
Ik heb voor mezelf een beetje luxe bungalow geboekt aan het strand en wat een top plek is dat!
In mijn houten bungalow kan ik de golven horen omslaan op het strand en kan je ontbijten, lunchen en dineren met je voetjes in het zand!
De eerste middag blijf ik lekker op het strand bij mijn bungalow. Er zijn vooral gezinnen en soms wat stelletjes maar dat vind ik helemaal niet erg.
Zoveel te gekke mensen ontmoet al in Viet Nam. Even lekker voor jezelf is helemaal niet verkeerd; ik geniet ervan!

De volgende morgen ga ik naar Sao Beach, dat ligt aan de andere kant van het eiland, zo'n 30 km verderop.
Maar de afstand is het waard! Wit zand, azuur blauwe zee en verder rust... Heerlijk!
Als ik aan kom is het nog wat bewolkt, wat niet ongebruikelijk is in Vietnam is me opgevallen, maar na een uurtje breekt het open.
De rest van de dag kom ik door met een lekker muziekje op, af en toe een biertje, vol in de zon en af en toe een verfrissende duik als het weer eventjes te warm wordt.
Eigenlijk breng ik al mijn dagen daar zo door en 's avonds koop ik nog wat souvenirs en heel veel cadeau's voor mezelf: dat hoort op zo'n eerste solo reis (vind ik)!

Phu Quoc: parelwitte stranden, azuur blauwe zee, paradijselijk!

Ja.. en daar komt dan toch die dag dat het einde van je reis is aangebroken. Alsof het zo moet zijn, is het die dag precies bewolkt! Dat maakt het iets minder vervelend om te moeten vertrekken.
Want hoeveel zin ik ook heb om mijn lieve familie, beestjes, vrienden en collega's weer te zien.... het lijkt net of ik nog maar een weekje weg ben; aan missen ben ik nog niet toe gekomen!

Ik zit nu lekker met een Starbucksje te wachten op Istanbul airport, mijn laatste tussenstop voor ik naar Amsterdam vlieg. Net als de laatste dag van mijn reis, is dit dan ook mijn laatste reisblog over Viet Nam: wat een aanrader!!

Viet Nam: het land met een rijke geschiedenis, een heerlijke keuken, prachtige landschappen van bergen tot grotten, jungle en azuur blauwe zee.
Het land van motobikes, overbeladen motobikes, woest verkeer, oncontroleerbaar getoeter.
Waar het verkeer eigenlijk rechts horen te rijden maar dat lapt iedereen aan zijn laars en een rood stoplicht nog steeds betekent dat je kan rijden.
Het land van moderniteit en toch ook weer niet, Engels sprekend maar toch ook niet, zonder geloof maar toch ook wel, soms wat tegen elkaar maar toch zeker, nu alle onderdrukkingen zijn afgeslagen, een eenheid.

Viet Nam is mij blijven verwonderen vanaf de eerste seconde tot de laatste en heeft me meegenomen in een onvoorstelbaar avontuur.
Ik had geen stap anders willen zetten, geen moment anders willen beleven. 
Dit is mijn reis en het is het meest waardevolle cadeau dat ik mezelf ooit heb kunnen geven.
Het land dat mij weer een stukje dichterbij mezelf heeft gebracht en meer inzicht in mijn persoonlijkheid heeft gegeven.
Het land dat mijn droom tot werkelijkheid heeft gemaakt en waar ik zo intens van heb genoten.
Echt waar: een land om van te houden. Ik ben zo dankbaar!